گفت و گو با ​احمد مرجانمهر برنده مدال طلاي شيمي كشوري

چطور شد که در المپیاد شیمی‌شرکت کردید؟

من از مقطع راهنمایی در مجتمع علامه طباطبایی بودم. می‌دونستم که در دوره دبیرستان، واحدِ ادونس وجود داره که مخصوصِ بچه‌های المپیادیه. از همین رو وقتی وارد دوره دبیرستان شدم در آزمون «ادونس» شرکت کردم و قبول شدم.

انتخاب شیمی‌برای المپیاد، همراه با علاقه بود یا نه؟

خانواده‌ی من از بچگی من رو با تفکری بزرگ کردند که در اون یاد گرفتم از هیچ چیز بدم نیاید و ازمزیت‌های هر چیزی بتوانم بیشترین استفاده رو ببرم و از بدی‌های احتمالی‌اش هم درس بگیرم.

نقش خانواده‌ات در این میان چه بود؟

وقتی نمراتم اومد، من اول از همه با خانواده و مشخصاً با پدرم در این زمینه مشورت کردم. از اونجا که پدرم عضو هیئت علمی‌دانشگاه است، آشنایی خوبی با رشته‌های دانشگاهی و مسائل اینچنینی دارند. خُب، چند تا رشته بود که مّدِ نظرم بود، ولی با مشورت پدرم، شیمی‌رو انتخاب کردم و خدا رو شکر در اون موفق هم بودم.

مدال گرفتن رو پیش بینی می‌کردی ؟

من از روزی که در رشته شیمی‌شروع به درس خواندن کردم، قصد کردم که بیشترین تلاشم رو انجام دهم و اگر مدالی هم نگرفتم، سعی کنم از یافته‌های این چند ساله، حداکثر استفاده رو برای مراحل بعدی زندگیم به عمل آورم. ولی به طور کلی گرفتن مدال طلا رو پیش‌بینی نمی‌کردم.

تفریحات شما شامل چه مواردی میشه؟

تفریحات من بیشتر با خانواده ام شکل می‌گیره. از گردش رفتن تا تلویزیون دیدن. خیلی اهلِ سینما و تئاتر و موسیقی نیستم، اگرچه از همشون کم و بیش استفاده می‌کنم. این روزها بیشتر کتاب می‌خونم، اونم رُمان. فرصت کنم، فوتبال هم بازی می‌کنم.

جدول مَندلیف رو از حفظی ؟

نه کاملاً. اون عناصری که بیشتر به کارم اومده رو حفظم.

کدام عناصر؟

(می‌خندد) اکسیژن و نیتروژن و از این دست عناصر.

سئوال آخر ما، به صحبتِ پایانی شما اختصاص دارد. هر صحبتی دارید بفرمایید؟

این راهِ دوازده ساله‌ای که من اومدم، یعنی از دبستان تا دوران فعلی، معلمان زیادی برای من زحمت کشیدند و افتخاری که من امروز کسب کردم، مرهونِ تلاش اون عزیزانه که من همین جا و به این وسیله از همه‌ی اونها تشکر می‌کنم. از خانواده ام که همیشه کنارم بودند و همراهی‌ام کرده‌اند نیز ممنون و سپاسگزارم.

 گفتو گو با ارشان خاني‌فر برنده‌ي مدال طلاي فيزيك كشوري

موفقیت از نظر شما چیست؟

هر انسانی تو زندگی خواسته‌هایی دارد که طبیعتاً به بخشی ازآن می‌رسد و ممکنه به مقداری از آن هم دست پیدا نکند. خُب، وقتی انسان به بخشی از اون خواسته‌هایی که دارد، می‌رسد، به نظر من اونجا موفقیت اتفاق افتاده. بنابراین رسیدن به خواسته‌ها شکلی از کسب موفقیت است.

برای ما توضیح بده که چرا اولاً وارد این مدرسه شدی و بعد هم چرا فیزیک رو برای المپیاد انتخاب کردی؟

من از این مدرسه خیلی خوشم میومد، هم ساختمان قشنگی داشت و هم، نسبت به مدارس دیگه به خانه‌مان نزدیک‌تر بود، در عین حال، تعاریف زیادی از مجتمع علامه طباطبایی و واحد ادونس شنیده بودم، این شد که من اینجا رو به جای «مدرسه سلامِ صادقیه» که اون هم به خانه‌مان نزدیک بود و من در آزمون ورودی‌اش قبول شده بودم، انتخاب کردم. در مورد قسمت دومِ سئوال شما باید بگم؛ راستش من سال اول در آزمون واحد «ادونس» مدرسه قبول نشدم. بنابراین، سالِ اول رو در دبیرستان آبشناسان بودم، ولی همچنان، تو ذهنم بود که هر جوریه به واحدِ ادونس منتقل بشم تا بتونم تو المپیاد شرکت کنم، حتی شده از سال دوم به این جمع اضافه بشم.

رسیدیم به اینجا که چرا فیزیک؟

راستش مثل خیلی از بچه‌های سالِ اولی منم ابتدا، ریاضی رو انتخاب کردم، ولی تو تعطیلات عید همون سال، یک سری سئوالات فیزیک به دستم رسید و من از خوندن و حل کردن اون‌ها، خیلی خوشم اومد، بعد، کتاب فیزیک‌هالیدی رو از کتابخونه‌ی مدرسه امانت گرفتم و خیلی سریع خوندمش، همین باعث شد علاقه‌ام به فیزیک دو چندان شود و فیزیک رو برای المپیاد انتخاب کردم.

از فیزیک دانان ایرانی چه کسانی رو می‌شناسی؟

دکتر خرّمی‌و دکتر گلشنی و اساتیدی که در همین مجتمع علامه طباطبایی برای ما تدریس می‌کردند.

در سطح جهانی چطور؟

اينشتين. البته نیوتن و گاوس را هم باید به این جمع اضافه کنیم. در مورد زندگی اینها، مطالبی هم خوانده‌ام. اگرچه گاوس بیشتر یک ریاضی‌دان است، ولی خُب به عنوان یک دانشمند، موردِ علاقه‌ام هست.

با توجه به مدالی که گرفتی، آیا پیش اومده که خیلی به خودت مغرور بشی؟

راستش در اوایل، آره. اما الان فهمیدم که المپیاد شروعی‌ست برای موفقیت‌های بعدی و خودش به تنهایی مقصد نهایی نیست.

و در پايان...

اولین تشکر را به خانواده‌ام تقدیم می‌کنم که همیشه و همه جا مرا یاری کردند، به ویژه روزهایی که قدری خسته و کسل می‌شدم، با ایجادِ فضایِ امید، مرا همراهی می‌کردند. از همه‌ی مسولین مدرسه هم تشکر می‌کنم، ولی نمی‌توانم نام آقایان فنونی، مهری، حسینی، کهفی، نیکبخت، صالحی وزیری و سلطانی را نبرم و یادی از آن‌ها نکنم. همین طور از آقای ایرجی و آقای «پیش‌نماز» هم به طور ویژه تشکر می‌کنم.

گفت و گو با علي زينالي برنده‌ي مدال طلاي نجوم كشوري

در ابتدا از روند المپیادی شدنت برایمان بگو و اینکه چگونه در این مسیر قرار گرفتی؟

روند به این صورت بود که مجتمع در آزمون ورودی سال اول که هرساله برگزار می‌کند، عده‌اي را براي واحد ادونس انتخاب مي‌كند. در جلسه‌ای که اعلام شده بود چه کسانی نجوم قبول شدند من حضور نداشتم. این گذشت تا روز اول «مهر ماه»، آقای گنجگلی گفتند؛ بچه‌های نجوم با من بیایید که کلاس شما جایی دیگر برگزار می‌شود. ولی من چون نمی‌دانستم جزء قبولی‌های نجوم هستم یا نیستم، فقط سی ثانیه وقت داشتم که تصمیم بگیرم با این بچه‌ها بروم یا نه! و من تو اون فرصت کم تصمیم گرفتم برم نجوم، بدون اینکه به کسی بگویم و یا بپرسم که من جزء این قبول شدگان هستم یا نیستم؟ البته من می‌توانستم یکسال دروس دیگر را بخوانم و در سال دوم به گروه ملحق شوم، ولی خب تقدیر چنین بود که من از همان سال اول به این جمع اضافه شوم. این را هم اضافه کنم که همواره المپیادی‌های نجوم مجتمع علامه طباطبایی در بین همه مدارس مطرح‌اند. کلاً مجتمع در المپیاد نجوم در سطح کشور خیلی معروف است. خلاصه اینکه سال اول را خوندم و سال دوم و سوم را هم به همین ترتیب طی کردم و در سال سوم، در المپیاد کشوری به این مقام دست پیدا کردم.

المپیاد نجوم در چند مرحله و چگونه انجام می‌گیرد؟

در دوره کشوری تقریباً سه مرحله را باید بگذرانیم. اول، مرحله تئوریک است که دروس فیزیک و اختر- فیزیک و.. را دربرمی‌گیرد. بعد مرحله تحلیل داده است که همه جور مسئله ای را به ما می‌دهند و در آخر هم مرحله «رصد» است که در آسمان شب و هر بار در یک شهرستان برگزار می‌شود و برای امتحان ما آسمانِ شهرستان «نیاسر» انتخاب شده بود. کار با تلسکوپ، اندازه‌گیری و زاویه سنجی از کارهایی است که در مرحله رصد کردن انجام می‌پذیرد.

مجتمع علامه طباطبایی و امکاناتش چقدر در موفقیت شما نقش داشت؟

طبیعتاً هر دو مؤثر بودند. خانواده با ثبت‌نام من در این مدرسه بزرگ‌ترین قدم را در موفقیت من برداشتند و مجتمع هم هیچ‌وقت و در هیچ زمینه‌ای کم نگذاشت.

در جهان علم، کسی هست که تو به اون علاقه داشته باشی و الگوت باشه؟

من اينشتین را در فیزیک و مارک زاکربرگ را هم در کامپیوتر خیلی دوست دارم.

از میان اجرام آسمانی (ستاره‌ها و سیاره‌ها) کدوم را بیشتر دوست داری؟

ستاره «نسر واقع» رو خیلی دوست دارم.

آقای ایرجی را در یک جمله تعریف کن؟

(مکث می‌کند) ایشان بهترین در همه چیز هستند.

گفت و گو با ايلياد رمضاني برنده‌ي مدال طلاي المپياد كشوري

جرقه اولیه‌ی علاقه شما به شرکت در المپیاد کامپیوتر چگونه شکل گرفت؟

ايلياد رمضاني: من سال اول، در مدرسه‌ی علامه طباطبايي نبودم ولي در همان مدرسه‌اي كه بودم ‌واردِ المپیاد فیزیک شدم. از اونجا که شما مرحله‌ی اول همه‌ی المپیادها رو می‌تونید شرکت کنید، منم تو همه‌ی المپیادها شرکت کردم و به صورت اتفاقی از سئوالاتِ المپیادِ کامپیوتر خوشم اومد.

چرا؟

چون با سئوالات دیگه خیلی متفاوت بود، مثلاًً سئوالات هوش زیادی شبیه تستِ آی.کیو، داشت و این برای من جذاب بود.

ادامه‌ی صحبتت در موردِ سئوالِ قبلی رو یادت نره.

بله. اینطوری شد که من به المپیادِ کامپیوتر علاقمند شدم، ولی چون تو مدرسه‌ی قبليم نمی‌تونستم، گرایشِ المپیادم رو عوض کنم، تصمیم گرفتم برای سال دوم به واحدِ «ادونسِ» دبیرستان علامه طباطبایی بیام، چراکه اینجا چنین محدودیتی وجود نداشت. این رو هم بگم که من دوره راهنمایی در همین مدرسه‌ی علامه طباطبایی درس خوندم و آقای پیش نماز من رو می‌شناخت و این شناخت کمک کرد که من دوباره در همین مدرسه ادامه تحصیل بدم.

بنابراین علاقه به کامپیوتر، تقدیر شما رو یک بار دیگر با مجتمع علامه طباطبایی رقم زد؟

بله. هم علاقه به کامپیوتر و هم این که دیدم تمامِ دوستانم در این مدرسه ثبت‌نام کردند، خُب، این دو دست به دست هم داد تا من بار دیگر به این مدرسه برگردم.

حال که بحث به اینجا رسید، به نظر خودت مجتمع علامه طباطبایی چقدر به موفقیتت کمک کرد؟

اولین و مهم‌ترین کمک این بود که در این جا از معلمینی استفاده می‌شود که خودشان قبلاً در همین مدرسه بودند و در المپیاد شرکت کردند و صاحب مدال شدند، خُب، این خیلی برای دانش‌آموزان مفید است. چرا که این معلمین نظیرِ آقای «شاه محمدی» و آقای «جبل عاملی»، از تجربه‌ی بالایی برخوردارند و سئوالاتِ خوبی را با بچه‌ها کار می‌کنند.

اهل تفریح کردن هم هستی؟

بله. مثل خیلی‌ها، اهل بازی‌های کامپیوتری و فیلم دیدن هستم و در کنارش ورزش‌هایی مثل فوتبال و بسکتبال هم دوست دارم.

استقلالی هستی یا پرسپولیسی؟

تراکتوری هستم.

پیش آمده که اطرافیان شما، مشکلِ کامپیوتری پیدا کنند و از تو بخواهند که به کمکشون بری؟

بله. خیلی با این درخواست مواجهم.

چرا این جوریه؟

خُب، حتماً با خودشون فکر می‌کنن از اونجا که من مدال طلای کامپیوتر دارم، حتماً از همه چیزِ کامپیوتر سر در می‌آرم، در حالی که این‌طور نیست.

سخن پایانی شما رو هم می‌شنویم.

من از خانواده‌ام به خاطر این که به راحتی با مسأله‌ی عوض کردن رشته‌ی المپیادِ من موافقت کردند، ممنونم. واقعاً اگه به این مدرسه نمی‌آمدم، ممکن بود هیچ‌وقت کامپیوتر نخوانم و در المپیاد هم شرکت نکنم و طلا هم نیارم. به همین خاطر هم از معلمین و مدیران مجتمع علامه طباطبایی تشکر می‌کنم، چرا که واقعاً نقشِ بزرگی در پیشرفت‌های من داشتند. اسامی ‌زیادی رو باید نام ببرم که می‌ترسم کسی رو از قلم بیاندازم، ولی به نمایندگی، از آقای «پیش‌نماز» تقدیر و تشکر به عمل می‌آورم.

                                                         ***

گفت و گو با يزدان بابازاده برنده‌ي مدال طلاي نجوم كشوري

شما هم اکنون دانش‌آموز محسوب می‌شوید، درست است؟

يزدان بابازاده : بله، ما در واقع دانش‌آموز باشگاه دانش‌پژوهان هستیم که به نوعی آمادگی برای المپیاد جهانی به حساب می‌آید.

بنابراین شما در سال آینده در المپیاد جهانی شرکت می‌کنید؟

بله.

در آن صورت عضو تیم ملی ایران خواهید بود؟

بله. عضویت در تیم ایران به این شکل است که معولاً ده نفر اول را با خود می‌برند، البته با این توضیح که تیم «الف» و تیم «ب» تشکیل می‌شود و من دارنده‌ی طلای نهم کشوری هستم.

چرا نجوم را انتخاب کردی؟

راستش من از آن دست انسان‌هایی هستم که از زمانی که به دنیا آمدم، به نجوم و ویولون علاقه داشتم. شانسی که داشتم زندگی در کنار پدر و مادر و خانواده ای بوده که همواره به علایق من توجه داشتند و به رشد آن فضا می‌دادند و واقعاً برایشان مهم بود که من در مسیر علاقه‌ام حرکت کنم.

مادرم تعریف می‌کند که در کودکی زمانی که تصاویر ماه و خورشید و کهکشان‌ها همراه با صوت اذان پخش می‌شده، من با دقت تمام در جلوی تلویزیون می‌ایستادم و مات و مبهوت، با دهانی نیمه باز به آن تصاویر خیره می‌شدم. شب‌ها نیز گاهی در منزل مادر بزرگمان که در حیاط می‌خوابیدیم، نمی‌توانستم از نگاه به آسمان دل بکنم.

پس یه جورایی سر به هوا بودی !؟

(با خنده) بله، دقیقاً یه جورایی. !

البته سر به هوا از نوع خوبش (با خنده)، پس ما با کسی مواجهیم که اصولاً در آسمان‌ها سیر می‌کند؟

(می‌خندد) بله دیگه. !

به نظرت زمین جای خوبی برای زندگی کردن هست؟

(می‌خندد) خیلی جا مهم نیست، فکر می‌کنم بیشتر انسان‌هایی که با آنان زندگی می‌کنیم مهم‌اند که در کل، فکر می‌کنم ما همگی آدم‌های خوبی هستیم.

تا حالا به خودت مغرور شدی؟ هنوز مدال رو روی سینه ات می‌بینی؟

نه. شاید خانواده‌ام چون خیلی زحمت کشیدند، هنوز خوشحال باشند، ولی خودم بعد از دو یا سه روز، دیگر کامل آن را فراموش کردم و فقط به آینده فکر می‌کنم.

صبحت‌ پایانی...

در این مسیر خیلی‌ها به من کمک کردند که دوست دارم نامی‌از آنان برده شود. اول از همه از پدر و مادرم تشکر می‌کنم و بعد سه نفر هستند که من باید از آنها هم تشکر کنم؛ یکی دوست خوبم امیر ناصری است که خیلی به من کمک کرد. سپهر سعادت و محمد رضا زارع هم خیلی به من کمک کردند. همچنین مدیر محترم مجتمع و آقای ایرجی و نیز همه مدرسین و معلمین عزیز، به ویژه دکتر «میرترابی» در این مسیر به من کمک کردند که همین جا از همه‌ی آنان تشکر و قدردانی می‌کنم.